Galápagos: Santa Cruz en de nagedachtenis aan Lonesome George

Het derde en laatste eiland op Galápagos dat we bezocht hebben is Santa Cruz. Dit is het eiland met de meeste bewoning. Wij vonden persoonlijk dit het minst interessante eiland van de drie die we bezocht hebben, hoewel we ook hier weer natuurlijk weer het nodige hebben gezien en meegemaakt. Highlights van ons verblijf op Santa Cruz waren de enorme schildpadden in het noorden en de nagedachtenis aan Lonesome George.

Het is belangrijk om goed uit te rusten van alle indrukken op Galápagos!
Galápagos - Santa Cruz-109

Van Isabela naar Santa Cruz
Samen met Mike en Kate stonden we al in alle vroegte klaar om te verkassen naar Santa Cruz. Om zes uur zou de boot gaan.. Helaas had de taxi-boot die ons naar de tweehonderd meter verderop gelegen ferry moest brengen startproblemen, dus we vertrokken pas ruim een uur later. Het werd een enerverende rit, waarin we over de golven botsten, golven overgeef er uit kwamen bij een kleine jongen tegenover ons en een onbewogen Aziatische medereiziger vervolgens de kotsjongen (met dito kleding) half over zich heen gelegd kreeg. Kortom, we waren blij toen we in Santa Cruz waren.

Op hoteljacht in Santa Cruz
Vooraf hadden we al enkele leuke plekjes opgezocht om te bekijken in Santa Cruz. Helaas bleken deze vrijwel allemaal volgeboekt of net iets boven ons budget te liggen. We vonden uiteindelijk een hotel (Native Galapagos) dat er redelijk uitzag en de kamer was niet al te duur. Iets later bleek echter dat er alleen gaas in de ramen zat en dat de kamer direct aan een redelijke drukke straat lag. Na een nacht met geluidsoverlast verkasten we vervolgens naar Hotel Espana, een paar deuren verderop. Hier onderhandelden we ons naar hetzelfde bedrag voor een kleinere kamer, maar wel met meer rust.

Na onze hotelinspanningen hadden we vooral veel trek en zijn we met Mike en Kate een hapje gaan eten. Zij bleven een nacht op Santa Cruz om daarna weer terug te keren naar San Cristobal en vervolgens in razend tempo door te reizen naar zuid-Peru. Goed moment om de rollen om te draaien en hun tips in ontvangst te nemen voor de plekken die we nog gaan bezoeken!

Playa Tortuga
Na een paar uurtjes rust en slaap gingen we die middag naar Playa Tortuga met z’n vieren. De wandeling viel iets langer uit dan we op voorhand gedacht hadden, maar het strand was wel prachtig. Een zeer langgerekt wit strand met diverse iguana’s, sprintende vogels en een zee met hoge golven. Aan het eind van dit strand was een baaitje waar de zee rustig was, het zand zacht en waar we heerlijk konden relaxen en snorkelen. Helaas waren de omstandigheden net iets anders. Het was redelijk fris en op het strand liggen was dus niet heel aangenaam. Mike en ik gingen onverschrokken het water in om te snorkelen, maar voor de eerste keer liet Galápagos ons in de steek. We zagen namelijk nauwelijks iets onder water. Wel boven water, want af en toe stak een schildpad zijn kopje boven water… Ondanks onze verwoede pogingen konden we hem onder water toch niet vinden. Jammer!
Gedesillusioneerd dropen we letterlijk en figuurlijk af… tot Mike ineens een gil van enthousiasme (of angst?) slaakte. Vlakbij de mangrove bossen had hij namelijk een groot aantal haaien ontdekt die daar in cirkeltjes rondzwommen. Deze waren van boven het water goed te zien, onder water natuurlijk niet. Heel erg gaaf om deze zo toch te zien rondzwemmen terwijl wij op een paar meter afstand in het water stonden. Was Galápagos ons toch nog goed gezind!

Iguana zwemt in de zee

We wandelden na enigszins opgedroogd te zijn nog even verder, maar buiten de onvermijdelijke boobies en iguana’s zagen we weinig meer. Ja, het is duidelijk.. we zijn erg verwend geraakt!

Iguana op Tortuga Bay

Streetfoodstreet
Die avond was het tijd om weer afscheid te nemen van Mike en Kate… de zoveelste keer, maar uiteraard was het weer een tranentrekker eerste klas. Maar eerst nog wat eten en biertjes drinken natuurlijk!

We gingen naar de straat die ’s avonds vol wordt gezet met allerlei tafeltjes, grills en kreeften. Hoewel de Lonesome George-hamburguesa zeer verleidelijk naar Mike en mij lonkte, kozen we toch voor een grillrestaurantje. Daar kregen we geen spijt van en we genoten enorm van heerlijke gerechten!
We gingen met een biertje in de hand nog op zoek naar haaien die vanaf de pier te zien zouden zijn, maar die vonden we natuurlijk niet. We vonden wel een winkel waar we ons eigen shirt konden ‘desingen’, een tortuga-standbeeld en een rondrijdend kermistreintje. We zijn duidelijk in een meer toeristisch stadje beland na de (zeer) kleine dorpjes waar we de afgelopen week hadden geslapen. Daarna (eigenlijk al rond een uur of negen, we waren doodop) was het tijd om Mike en Kate gedag te zeggen. Voorgoed.. of zien we elkaar gewoon weer in of rond Cusco? De tijd zal het leren!

Charles Darwin Centre
De volgende dag gingen we naar het Charles Darwin Centre, waar we weer wat informatie over de Galápagos eilanden tot ons namen, gele landiguana’s (weer wat anders dan de zwarte zoutniezende exemplaren) zagen en diverse soorten en maten landschildpadden. Ook hier werd de natuur namelijk een handje geholpen met een breeding centre. Maar goed ook, anders zouden deze unieke dieren waarschijnlijk het niet overleven…

Een van de schildpadden in het Charles Darwin Centre. Je ziet duidelijk dat het schild de vorm heeft van een zadel… hierdoor konden deze schildpadden ook bij de hoger gelegen voedselbronnen, waardoor ze konden overleven op Galápagos

Dat is namelijk ook gebeurd met een groots en uniek symbool van de Galápagos eilanden, Lonesome George. Deze ouwe rot is twee jaar geleden overleden en daarmee is zijn soort opgehouden te bestaan. Ondanks dat ze enkele wulpse schildpadvrouwtjes bij hem hadden gezet, lukte het George niet om voor nageslacht te zorgen. Laten we vooral hopen en zorgen dat dat niet gebeurd met meer van de unieke dieren op Galápagos. Want ondanks dat ze er in overvloed lijken te zijn en dat we er bijna dagelijks over struikelden, worden vele van deze dieren met uitsterven bedreigd. De mens heeft diverse dieren en planten geïntroduceerd die de vele dieren hier bedreigen. Eeuwenlang hebben ze namelijk zonder natuurlijke vijanden kunnen leven, nu zijn er ineens katten, honden, ratten, paarden, geiten etc die hun leefgebied bedreigen. Daarom verbaasden wij ons er wel eens over dat bijvoorbeeld katten en honden gewoon toegestaan zijn op deze eilanden.

Naast deze dieren heeft de mens zelf natuurlijk ook diverse dieren de dood ingejaagd, zoals duizenden reuzeschildpadden en diverse zeeleeuwen. En ook verandert hun leefgebied.. er wordt gebouwd en verbouwd en er komen ieder jaar meer toeristen. Kortom, diverse factoren die de dieren bedreigen. Daarom is het wel goed dat er veel initiatieven zijn om de unieke en bijzondere dieren te beschermen. Ik ben wel heel benieuwd hoe het er hier over een jaar of twintig uitziet. Zou de schildpaddenpopulatie dan weer zienderogen zijn toegenomen? Of heeft het almaar groeiende toerisme toch ook negatieve gevolgen?

Na het Darwin-center bezocht te hebben, zijn we nog wat door het stadje gaan lopen. Lange tijd stonden we toe te kijken bij een kleine vismarkt, waar een stel lokale viswijven veel verse vis over de toonbanken lieten gaan. Onder de toonbank lag de enige zeeleeuw die ik op dit eiland heb gezien tot nu toe.. hij schooide zoals een hond dat kan doen om af en toe een stukje eten en dat kreeg hij dus af en toe ook toegegooid. Verder werd dit plekje bevolkt door minimaal 10 pelikanen die ook hun kans schoon zagen om wat te eten te pakken te krijgen. Veelal kregen ze het toegeworpen, af en toe deden ze zelf een poging om een stuk vis te stelen. Naast de pelikanen kwamen ook af en toe wat andere vogels een kijkje nemen of er nog wat te eten viel. Een prachtig tafereel waar we lange tijd hebben staan kijken!

Pelikaan verslikt zich in stuk vis op de vismarkt

Zeehond en pelikanen op de vismarkt

Verder hebben we nog allerlei nuttige dingen gedaan, zoals een kaartje voor oma gekocht en gepost en een koelkastmagneetje voor de verzameling, minischildpadje voor Jacq en boobie-embleem voor op mijn Oeteldonkse kiel gekocht. Een prima ingevulde middag! In de avond zijn we weer naar onze favoriete streatfood-plek gegaan, waar we weer fantastisch gegeten hebben. Maar weer zijn we niet toegekomen aan de Lonesome George-burger….

Dagje aan het strand
Na deze enerverende dag, vonden we dat het tijd werd om weer eens wat uit te rusten. Nouja.. eerlijk gezegd.. de zon scheen eindelijk weer een keer goed die dag, dus wij gingen naar het strand! De voorafgaande dagen waren voornamelijk bewolkt geweest, ook niet koud, maar ook geen strandweer.

We begonnen de dag bij een lokaal restaurantje, waar we een desayuno verorberden onder het genote van Spaanstalige 80’s hits. Een genot om te horen, maar vooral ook om de bijbehorende videoclips te zien! Sowieso smaakte het ontbijt erg goed.. ik ging dit keer voor een lokale variant, met een enorme bal van plantaan en kaas, met vlees en wat groentes. Uiteraard was alles warm. Niet wat wij als kaaskoppen gewend zijn, maar ik hou er van! En Jacq ook, want de volgende dag bestelde ze hetzelfde. 😉

Deze dag was het dus wel weer strandweer.. en met het vooruitzicht van hoge, koude Andesbergen, besloten we onze plannen om te gooien en lekker naar het strand te gaan. Een watertaxi bracht ons voor 2x 60 cent naar de overkant, waar we een vrij rustig strandje vonden. Jacq zag hier in het water zelfs nog een rog zwemmen.. ik kwam niet verder dan wat zandkleurige visjes. Eerlijk gezegd is Santa Cruz ook niet het eiland om te gaan snorkelen (tenzij je een tour boekt), daarvoor zijn de andere eilanden veel meer geschikt.

Na deze enerverende stranddag weken we een keer van onze avondroutine af en pakten een lekkere pizza en salade om samen te delen.

Reuzeschildpadden in het wild bij El Chato
Onze laatste volledige dag op de Galápagos stond weer in het teken van bijzondere dieren. We pakten een taxi die ons naar El Chato bracht, waar diverse reuzeschildpadden in het wild te zien zijn. Onderweg zagen we er al een aantal in de weilanden rondlopen, wat al best gaaf was. We werden afgezet bij een farm, waar we drie dollar mochten betalen om verder door te lopen. In de weilanden zagen we diverse schildpadden rustig rondkuieren. En een aantal toeristen natuurlijk, waar de schildpadden weinig aandacht voor hadden. Er zaten wat kleineren bij die nog niet zo lang geleden in het wild zijn uitgezet (afgaande op het nummer in hun schild), maar ook enkele gigantische exemplaren. Echt mooi en indrukwekkend om te zien allemaal.

Je komt heel wat vreemds tegen in ’t wild…

Uiteraard zijn we weer een beetje van het gebaande pad afgeweken, toen we een eind verderop een bord zagen staan. Dit betrof een wandelroute langs een meer, waar veel schildpadden zouden moeten zitten. Het pad was iets langer en modderiger dan we op voorhand verwacht hadden, maar we zagen weer zoveel schildpadden. Deze waren iets minder gewend aan passerende mensen en trokken zich vaak al sissend terug in hun schild op het moment dat ze ons in het oog kregen. Op eentje na overigens.. waarschijnlijk had deze een verwantschap met de iguana’s, aangezien de schildpad roerloos bleef zitten met uitgestoken nek.

Schildpad kruipt in z’n schild zodra wij dichterbij komen

Deze baas laat zich niet gek maken door wat toeristen

Na een rondje rond het meer konden we het pad terug naar ‘onze’ farm niet vinden en moesten we dus via hetzelfde pad terug. Eenmaal teruggekeerd in de buurt van de farm zagen we ineens onze taxichauffeur. Waarschijnlijk waren we wat langer weggebleven dan verwacht (of dan de bedoeling was ;-)) en was hij op zoek gegaan naar ons.

We gingen dus maar weer snel terug in de taxi zitten en onze chauffeur bracht ons naar het volgende hoogtepunt van de highlands van Santa Cruz: een lavatunnel. Dit klinkt natuurlijk bijzonder spannend, maar in de werkelijkheid was het vooral een lange, smerige grote waar we doorheen konden. Klimmend over rotsblokken vielen de waterdruppels regelmatig in onze nek, maar het ontegenzeggelijke hoogtepunt was een paar meter door de modder kruipen op de plek waar de tunnel heel erg laag en smal was. Maar we hebben wel plezier gehad! En dat is het belangrijkste…

Op naar de Lonesome George Burger!
Na al deze inspanningen gingen we snel weer terug naar het stadje. De chauffeur zette er flink vaart in, waarschijnlijk had de trip hem meer tijd gekost dan gehoopt. Helaas voor hem (zeker omdat we prijs nog omlaag hebben onderhandeld, haha), maar wij hebben er van genoten!

Na een welverdiende douche, gingen we op weg naar iets waar ik me al dagen op had verheugd. Voor de lunch na deze schildpaddendag wilde ik de Lonesome George Hamburguease… een episch ogende hamburger in de vorm van een schildpad. Ik verheugde me er al op sinds de eerste avond met Mike. Hoe groot was dan ook de teleurstelling toen bleek dat het zaakje gesloten was… het heeft niet zo mogen zijn blijkbaar! Als alternatief aten we uiteindelijk maar een menu del dia bij ons favoriete restaurantje in de straat, wat prima value-for-money was… maar het was niet de burger waar ik zo op gehoopt had!

Het heeft niet zo mogen zijn…

Afsluiten met kreeft
Na twee fantastische weken op de Galápagos eilanden zit het er bijna op. We wilden afsluiten op een bijzondere manier en gingen dus voor gegrillde kreeft. Het is momenteel het seizoen dat ze gevangen (en gegeten) mogen worden en de hele straat staat vol met restaurantjes die kreeft verkopen.

Eerlijk toegegeven.. ik ben geen groot liefhebber van dieren uit de zee, hoewel ik het in de loop der jaren steeds meer ben gaan waarderen. Dat in combinatie met enorme kreeften die soms nog een beetje (lijken te) bewegen, ik vind het niet helemaal tof. En ik ben zelf een kreeft van sterrenbeeld, dus ik voel me wel verbonden met deze prachtige beesten.

Maar ik vind het wel een bijzonder iets dat bij de ervaring van Galápagos hoort voor ons. En we wilden op een bijzondere speciale manier deze weken afsluiten. Daarbij schijnt het echt heerlijk te zijn.. dus wij gingen voor kreeft van de grill!

De kreeft smaakte best lekker van de grill, maar ons gebrek aan ervaring zorgde er voor dat ook postuum de kreeft nog een keer mishandeld werd door ons. Maar al met al hebben we wel lekker gegeten! En als toetje hebben we nog een ijsje gehaald bij het beste ijszaakje van het eiland (Deli), dat net een dag weer geopend was. Een zeer waardige afsluiter!

Daar ligt-ie dan…

Haaien bij de pier
Met het ijsje in de hand liepen we nog even naar de pier.. we wilden toch nog eens kijken of we daar die haaien zouden kunnen zien. Dit keer was de pier wel verlicht en inderdaad zagen we in het water diverse black tip reef sharks zwemmen op zoek naar een lekker hapje vis. Gaaf om zoveel van deze haaitjes in het water te zien!

Haai in het water bij de pier

Niet alleen vonden we hier de haaien in het water. Op de pier ontmoetten we ook weer Paul, een Amerikaans-Poolse man die we (samen met zijn vriendin) al zeer regelmatig tegen zijn gekomen op de eilanden. We hebben telkens erg leuk contact met ze gehad en we zijn van harte welkom om een keer naar New York te komen en gebruik te maken van hun guestroom… gratis en voor niets! Dat zijn nog eens leuke ontmoetingen dus!

Afscheid van Galápagos
In de ochtend ontbeten we nog een keer bij ons favoriete ontbijtplekje in Santa Cruz met wederom de plantaanbal met warm vlees en groente en dit keer met de Spaanse versie van Tros pleinfeesten op de achtergrond. Daarna was het tijd om op weg te gaan naar het vliegveld. Een taxi, ferry en shuttlebus brachten ons uiteindelijk naar het vliegveld, dat op het verlaten en desolate eiland Baltra ligt.. Dit eiland ligt overigens op een steenworp afstand van Santa Cruz, maar wel helemaal aan de andere kant.
De reis naar het vliegveld verliep zeer voorspoedig, we waren er in een uurtje. Maar eenmaal aangekomen bleek ons vliegtuig vertraging te hebben. Uiteindelijk vlogen we pas twee uur later terug naar Quito, waar we nog een paar nachten zullen verblijven. Hier zullen we ook Simon en Katy weer ontmoeten… grappig hoe onze paden telkens blijven kruisen!

Terugblik op Galápagos
Voorafgaand aan onze grote reis hadden we niet gedacht en verwacht om naar de Galápagos eilanden te gaan. Te duur, we moeten keuzes maken qua budget. Maar gelukkig bleek al snel dat het helemaal niet zo duur hoefde te zijn, dat het zelfs zeer goed betaalbaar is voor backpackers op een budget.
Natuurlijk, het is wat duurder dan het leven op het vasteland.. en je moet er naar toe vliegen en de entrancefee betalen. Maar het is ons qua geld heel erg mee gevallen. De eilanden zelf hebben onze stoutste verwachtingen overtroffen, hebben onbetaalbare herinneringen opgeleverd. Zo veel prachtige dieren gezien.. Veel unieke dieren, die nergens anders ter wereld voorkomen. En dan ook nog eens zo benaderbaar!
Op het strand gelegen zij-aan-zij met zeeleeuwen, gesnorkeld met reusachtige schildpadden, haaien, pinguïns en nog veel meer dieren… Prachtige vogels zien jagen en broeden. De wonderbaarlijke iguana’s op de rotsen zien liggen. En de grootste schildpadden ter wereld in het wild zien rondlopen. Dat is dan eigenlijk nog maar een kleine greep van wat we in deze twee weken hebben meegemaakt in ‘de kraamkamer van Charles Darwin’.
Kortom, ik kan alleen maar aanraden aan iedereen om deze kant op te gaan. Ongeacht je budget kun je er komen en het is hoe dan ook onvergetelijk!

En nog veel meer foto’s

No photos

Ik vind het altijd leuk om reacties te krijgen... dus dat kan hier! :-)